ظلم و ظلمت شب

شب  است  و  ظلمت  هجر  تو  ميكند  بيداد

زدست  جور  زمانه  زدل  كشم  فرياد

 

سكوت  شب  كمرم  را  شكست  اي  خورشيد

چرا  طلوع  تو  پيدا  نميشود  اي  داد

 

قسم  به  سرخي  فجرت  پس  از  سياهي  شب

نشد  دمي  نفس  اندر  فراق  تو  آزاد

 

زمان  برهنه  ز  هر  نور  در  گذر  باشد

و  آه  گريه  من  ميرود  به  همره  باد

 

حديث  غربت  تو  اي  غريب   همچو  خدا

همين  قدر  كه  نباشد  زتو  بدلها  ياد

 

بيا  كه  نور  تو  جان  ميدمد  به  خسته  دلان

خرابه  هاي  دل  عاشقان  شود  آباد

 

مرا  وصال  تو  معناي  زندگي  بخشد

و  گرنه  هر  خوشي ام  در  نظر  شود  بيداد

این کجاو...

چند سال پیش در یک مجلس روضه شرکت کرده بودم که یک مداح پیر مردی اشعاری خواند وخیلی زیبا بود چون پیرمرد بود وازحفظ خواند ازاو تقاضا نکردم که شعررابرایم بنویسد یا...والان شایدبیش از ۱۷ سال ازآنزمان میگذرد وهمچنان لذت اشعارش را حس میکنم

لذا بنده حقیر بابضاعت ناچیزی که در زمینه سرودن شعردارم ازوزن و قالب و سبک آن غزل ناب الهام گرفته وابیات زیر را تقدیم میکنم

بسم الله الرحمن الرحیم

آتش اندر دامن طفلان و لبهای حسین

هر دو سوزانند اما این کجا و آن کجا

 

اسمعیل اندر منی و اکبر اندر کربلا

هر دو قربانند اما این کجا و آن کجا

 

هاجر اندر مکه و زینب درون قتله گاه

هر دو حیرانند اما این کجا و آن کجا

 

اسمعیل اندر صفااصغرسردست حسین

هر دو عطشانند اما این کجا و آن کجا

 

حیدراندر باغ کوفه زینبش در کوچه ها

هر دو گریانند اما این کجا و آن کجا

 

کوفیان ازبهر غارت کودکان ازترس جان

هردودوانند اما این کجا و آن کجا

 

حر بنزد شاهدین و عابدین در شهرشام

هردو مهمانند اما این کجا و آن کجا

 

ماه اندر آسمان و راس شه اندر تنور

هردو تابانند اما این کجا و آن کجا

به بهانه شب جمعه ....

تو نیستی و زمان میرود به آرامی

ز جسمها همه جان میرود به آرامی

 

اگر چه یاد تو پر کرد لحظه های زمان را

ولی عبور زمان میرود به آرامی

 

سکوت سرد و غم افزای فرقتت ای گل

چو ابرهای خزان میرود به آرامی

 

در انتظار نگاهت توان و تاب و رمق

ز جان خسته دلان میرود به آرامی

 

غم غروب تو سرد است و همچو کوه یخی

بروی آب روان میرود به آرامی

 

خطوط ریل قطار زمانه گشت خراب

قطار شب به گمان میرود به آرامی

 

کژی و رخوت و سستی است در غیاب رخت

و دستها به دهان میرود به آرامی

 

عبور ثانیه ها کند و هم نفس گیر است

زمانه لنگ زنان میرود به آرامی

 

تمام ورد زبانم شبانه روز این است

تو نیستی و زمان میرود به آرامی

واژه های کهنه شعر من....

بر  سر  راهت  نشينم  انتظارم  تا  بيايي

با  دلي  آكنده  از  غم  بيقرارم  تا  بيايي

 

هر  كجا  را  ديده  مي بيند   تو  را  بيند  و  حتي

خواب  را  با  ديدنت  پيوند  دارم  تا  بيايي

 

باد  از  لاي  درختان  مي برد  هوش  از  سر  من

چونكه  ياد  از  صوت  زيباي  تو  آرم  تا  بيايي

 

گر  نيايي  چشم  را  آلوده  ميسازم  به  اشكم

ابر  آسا  خون  دل  از  ديده  بارم  تا  بيايي

 

گفته  بودي  لن تراني  ليك  من  نشنيده  بودم

همچنان  بر  ديدنت  اميدوارم  تا  بيايي

 

جان  من  مفرش  شود  گاه  فرودت  روز  ديدار

اي  نگين  دلفروز  شاهوارم  تا  بيايي

 

تا  بيايي  مي نشينم  خستگي  اكسير  عشق  است

مي نشينم  خسته  تن  در  انتظارم  تا  بيايي

 

او  چه  ميداند  چه  ميگويم  تو  ميداني  و  من

راز ها  دارم  در  اين  قلب  نزارم  تا  بيايي

 

شعر  من  با  واژه هاي  كهنه  اوصاف  تو  گويد

بسته ام  درب  سخن  اي  گلعذارم  تا  بيايي

ای باد....

من  شاپرکم  ای  باد  آرام  وزیدن  کن

نازکدلم  و  ناشاد   آرام  وزیدن  کن

 

با  زوزه  تو  دیشب  از  شاخه  جدا  گشتم

از  زجر  تو  صد  فریاد  آرام  وزیدن  کن

 

آرام  وزیدن  کن  من  بال  و  پرم  سست  است

بامن  تو  مکن  بیداد  آرام  وزیدن  کن

 

سرمایه  من  عشق  است  آرام  و  سبکبالم

عشق  است  مرا  بنیاد  آرام  وزیدن  کن

 

آواره  و  سر  گشته  هرجایی  عشقم  من

از  قید  خودم  آزاد  آرام  وزیدن  کن

 

اینجا  همه اند  عاشق  از  سنگ  و  گیاه  و  خاک

در  وادی  عشق  آباد  آرام  وزیدن  کن

 

من  بال  و  پری  دارم  من  پا  و  سری  دارم

در  دایره  ایجاد  آرام  وزیدن  کن

 

از  باغ  مرا  راندی  از  لاله  جدا  کردی

آرام  بگیر  ای  باد  آرام  وزیدن  کن

 

سر  خورده  شوی  ای  باد  با  شدت  خود  دادی

آسایش  من  بر  باد  آرام  وزیدن  کن

شعر ....دیگرهیچ

كمين  براه  توام  اي  نگار  و  ديگر  هيچ

نشسته ام  برهت  انتظار  و  ديگر  هيچ

 

تمام  حظ  من  از  زندگي  دليست  خراب

همان  بپاي  تو  سازم  نثار  و  ديگر  هيچ

 

طراوت  گل  و  عطر  بهار  و  لطف  نسيم

مقابل  تو  همه  شرمسار  و  ديگر  هيچ

 

تو  از  لطافت  گل  برتري  كه  گل  خاكست

ترابيان   ببرت  خاكسار  و  ديگر  هيچ

 

براي  خاطر  تو  مي طپد  دل  عاشق

دمي  براي  تو  نارد  قرار  و  ديگر  هيچ

 

تمام  باغ  و  گلستان  زبوي  تو  لبريز

جهان  بنام  تو  شد  مشكبار  و  ديگر  هيچ

 

شكوه  لاله  كجا  و  جمال  دلكش  تو

تويي  گلي  كه  نداري  تو  خار  و  ديگر  هيچ

 

سر  و  تن  و  دل  و  جان و  هرآنچه  دارم  من

به  يمن  جلوه  تو  خاكسار  و  ديگر  هيچ

 

زبان  من  نتواند  تو  را  كند  توصيف

قلم  شكسته  در  اين  كار  زار  و  ديگر  هيچ

 

براي  آمدنت  نه  من  فقط  من  عاشق

تمام  ثانيه ها  در  شمار  و  ديگر  هيچ

 

ميان   زلف  تو  و  جلوه  زليخايم

خلاصيم  بده  زين  گير  و  دار  و  ديگر  هيچ

 

محمودكندلويي لاريجاني

‏چهارشنبه‏، 13‏ خرداد‏، 1388

ساعت:  14:00

 

گاهگاهی شعر هم میگم

بسم الله الرحمن الرحيم

ياد  تو  روحم  مصفا  مينمايد  گاهگاهي

فارغم  از  دين  و  دنيا  مينمايد  گاهگاهي

 

پرتو  روي  تو  آتش  ميزند  بر  چشم  عاشق

عشق  را  در  دل  شكوفا  مينمايد  گاهگاهي

 

بر  سر  راهت  نشينم  تا  ببينم  روي  ماهت

ديدنت  دردم  مداوا  مينمايد  گاهگاهي

 

چشم  شيرينت  اگر  عكس  مرا  در  بر  بگيرد

خنده ام  تا  كهكشان  وا  مينمايد  گاهگاهي

 

دل  درون  سينه  ميلرزد  بياد  چشم  مستت

بهر  ديدار  تو  غوغا  مينمايد  گاهگاهي

 

اي  كه  در  بندت  اسيرم  قلب  من  با  اين  اسارت

عشق  را  در  خويش  پيدا  مينمايد  گاهگاهي

 

من  نخواهم  وصل  چون  هجر  تو  شور  وصل  دارد

شور  وصلت  عقده ها  وا  مينمايد  گاهگاهي

 

گاهگاهي  با  نگاهي  سوز  آهم  را  بميران

دل  نگاهت  را  تمنا  مينمايد  گاهگی

محمود كندلويي لاريجاني                         

  ‏چهارشنبه‏، 06‏ خرداد‏، 1388

  ساعت 6:00  صبح