بر  سر  راهت  نشينم  انتظارم  تا  بيايي

با  دلي  آكنده  از  غم  بيقرارم  تا  بيايي

 

هر  كجا  را  ديده  مي بيند   تو  را  بيند  و  حتي

خواب  را  با  ديدنت  پيوند  دارم  تا  بيايي

 

باد  از  لاي  درختان  مي برد  هوش  از  سر  من

چونكه  ياد  از  صوت  زيباي  تو  آرم  تا  بيايي

 

گر  نيايي  چشم  را  آلوده  ميسازم  به  اشكم

ابر  آسا  خون  دل  از  ديده  بارم  تا  بيايي

 

گفته  بودي  لن تراني  ليك  من  نشنيده  بودم

همچنان  بر  ديدنت  اميدوارم  تا  بيايي

 

جان  من  مفرش  شود  گاه  فرودت  روز  ديدار

اي  نگين  دلفروز  شاهوارم  تا  بيايي

 

تا  بيايي  مي نشينم  خستگي  اكسير  عشق  است

مي نشينم  خسته  تن  در  انتظارم  تا  بيايي

 

او  چه  ميداند  چه  ميگويم  تو  ميداني  و  من

راز ها  دارم  در  اين  قلب  نزارم  تا  بيايي

 

شعر  من  با  واژه هاي  كهنه  اوصاف  تو  گويد

بسته ام  درب  سخن  اي  گلعذارم  تا  بيايي